Tradycyjny obraz Antychrysta jako pojedynczej, złowrogiej postaci może stać się przestarzały. Rosnąca tendencja sugeruje, że siłą przeciwstawiającą się rozkwitowi człowieka może nie być osoba, ale system, a konkretnie przyspieszony rozwój zaawansowanych technologii. To nie jest tylko debata teologiczna; pozostaje pytanie, czy narzędzia mające rozwiązać problemy ludzkości zamiast tego tworzą nową formę niszczycielskiej mocy.
Technologia obiecuje zbawienie
Głównym argumentem nie jest to, że Dolina Krzemowa jest celowo zła; raczej nieustanna pogoń za „postępem” technologicznym prowadzi do niezamierzonych konsekwencji. Miliarderzy i liderzy technologii otwarcie dyskutują o stworzeniu „nadludzkiej inteligencji” – systemów, które mogą przewyższyć ludzką racjonalność i rozwiązać globalne kryzysy. Ta obietnica zbawienia – zjednoczonej, racjonalnej przyszłości – jest echem pierwotnego wezwania Antychrysta z narracji religijnych: postaci oferującej szybkie i zdecydowane rozwiązanie rozpadającego się świata.
Apel jest świetny. Technologia jest reklamowana jako neutralna siła zdolna do przezwyciężenia ludzkich niedociągnięć, takich jak pasja, zniszczenie i podział. Aktywnie promuje się pogląd, że maszyny mogą zjednoczyć ludzkość w ramach jednej logicznej struktury. Ta narracja w wygodny sposób pomija dynamikę mocy właściwą takim systemom: kto kontroluje technologię i w jakim celu?
Herezja cyfrowa: chrześcijaństwo bez Chrystusa
Najbardziej niepokojący aspekt to zbieżność ambicji technologicznych z podtekstem religijnym. Niektóre postacie otwarcie dyskutują o „przesyłaniu” ludzkiej świadomości na podłoża cyfrowe – skutecznie poszukując nieśmiertelności w maszynach. To pragnienie przypomina „cyfrową herezję”, wypaczoną formę chrześcijańskiej eschatologii. Tradycyjną wiarę w boskie zbawienie zastępuje obietnica przewagi technologicznej.
Zamiast szukać odkupienia przez wiarę, uwaga skupia się na stworzeniu „raju” w krzemie. Ostatecznym celem nie jest służenie Bogu, ale stanie się bogami — budowanie istot, które przekraczają ludzkie ograniczenia i oferują nową formę życia wiecznego. Ambicja ta, choć przedstawiana jako postęp, niesie ze sobą tę samą pychę, co pierwotny mit o Antychryście: wiarę, że ludzkość może stworzyć własne zbawienie bez boskiej interwencji.
System jako antagonista
Niebezpieczeństwo nie leży koniecznie w celowej złośliwości jednostek, ale w wewnętrznej logice samego systemu technologicznego. Wraz z postępem technologii coraz większy nacisk kładzie się na wydajność, kontrolę i optymalizację. Wartości te, choć pozornie neutralne, mogą łatwo podważyć ludzką autonomię, zniszczyć naturalne ekosystemy i pogłębić nierówności społeczne.
System nie wymaga pojedynczej, możliwej do zidentyfikowania postaci Antychrysta. Zamiast tego funkcjonuje jako samowystarczalny cykl innowacji i kontroli, stopniowo przekształcając świat na swój obraz. Obietnica zbawienia staje się pułapką, gdy ludzkość zrzeka się swojej autonomii w zamian za iluzję bezpieczeństwa i postępu.
Prawdziwy Antychryst może nie być osobą ani nawet świadomą istotą. Może to być po prostu nieubłagany, nieświadomy impuls samej technologii, obiecujący zbawienie, jednocześnie zapewniający nową formę zniewolenia.
